Öldürmeden yaşamak?

‘Fikir adamı kendini egoizmle sınırlamalı’ demiş Emerson

ve dahi Cemil meriç'te eklemiş; 

' Evet, cemiyet sümüklü böcek gibi ezer seni zırhlı değilsen.

Elbette yaşamak demek öldürmek demek, her adımımızda birtakım canlılara kıyıyoruz… 

Ölmek ve öldürmek…'

Yeni bir dönemeçe giriyorum. Dahası girdim de 'kör noktada'yım. Hani şu ne geçmişi bir adım gerisini ne de bir adım ilerisini görebildiğimiz o keskin virajlı dönüş... 

Ne kadar virajlı oldugu da tartışılır ya. :) neyse...

Uçurum mu aşağısı o bile belli değil belkide düşmektir en iyicesi...

Bilinmezlik korkutur beni amma bekleriz bir şekilde elden ne gelir, bilene dek bekleriz.

Lakin işte şu 'egoizm' 'enaniyet'tir beni korkutan asıl. acaba düşmemek için ben de öldürür müyüm korkusudur duyduyum,ürktüğüm.

‘’Yaşamak; ölmek ve öldürmektir; öldürdüğün kadar yaşarsın, öldürdüğün kadar…  Her şöhret başka bir şöhretin katilidir. Hepimiz yaşayan leşlere musallat birer asalağız. ‘’ 

Tam kendimce var olmaya başlarken başka bi kalıba girmeye çalışmaktır korkum. Kalıba girdirilmektir geri geri adımlarımın sebebi. Yönü bile bile dönememektir tirtir titrediğim.

Ne diyorsun demeyin, nereden çıktı demeyin yersiz değil korkum. Gördüm ki gerçekten birileri bir yerde olabilmek için bir başkasının boynu bükülüyor. Öyle çocukça bir masumanelik taşımıyor artık yaptığınız her iş. Her bir şöhret başkasının başını yakıyor hakikaten de. Böyle bir durumda ürkmemek mümkün mü?

Lakin her zamanki gibi;

elimdeki tek silahım var; dualarım...

Dualarımla sakinlerim, dualarımla umut bulurum,

Ateşe atılırken; 'Ey ateş serin ol' deyipte metanet ve tevekkülü tam gösterebilmeyi nasib eyle Ya Rab!

Tam Teslimiyeti Nasib et ne olur!

''EY ATEŞ SERİN OL!''