Alexandra parktan aşağı inmeye çalışırken daracık bir yer bulduk çalımlarla kaplı ve sonra bir baktık ki bu enfes merdiven.
Derin sessiz uçsuz bucaksız iniyordu ta şehir merkezine kadar. Ayaklarımızın ucunda büyülenmiş yürürken içimizde fırtınalar ve hayretler birbirine girmişti.
"Sus, kimseler duymasın.
Duymasın ölürüm ha.
En uzak, o adsız ve kimselersiz,
O yitik yıldızda duyuyor musun?" Dediği gibiydi şairin.
Sus ve duymasın kimseler derken sessizlik ve derinlikten tedirgin içten ve derin bir "duyuyor musun?" sorusu yükseliyordu yüreklerde. Sığmıyorduk yüreğimize. Ama ifade etmeyi de bilmiyorduk. An'daydık alenen. Kendimiz'deydik.
İnsanın hep kaçtığı yerde, kendinde ve kendiyle. Tüm çelișkilerimizle, hepbir iç içe yalnızca kendimizde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder