insanîleşmek

'' bütün dünya müslüman olduğunda neye karşı mücadele etmemiz icad ediyorsa, ona doğru tefekkür etmemiz gerekiyor. islam, müslüman milletlerin mücadele parolası veya istiklal doktrini değil, dünyayı, öncesi ve sonrasıyla ıslah etme ve güzelleştirme projesi olarak anlaşılmalı, böylece tebliğ ve teklif edilmelidir.'' 

''herkesin müslüman olması elbette mânidar bir hedef değildir ama esas mütearifimiz odur ki islam herkese, yani bütün beşeriyete gerekli bir 'yeni hayat' sahasıdır. '' 

''islam, dünyayı bütün fizikî ve manevî çehresiyle, yaradan-insan , insan-insan ve tabiat- insan ilişkileri ile güzelleştirmek ve ehlîleştirmek iddiasını taşıyor. '' * 

(bkz: insanîleşirme)

İki İnsan Arasındaki Bağ

İnsan soyu
İletkenliğiyle ünlüdür öteki türler arasında
İki insan
Başka hiçbir yaratıkta olmayan
Geçirgen bağın başlatıcısıdır
Anneler ve babalar
Oğullar, kızlar, hısımlar
Komşular, hemşehriler, yurttaşlar
Hangileri arasından seçilirse seçilsin
İki insan bir araya gelince
O geçirgen bağa bir ilmek atar
Bazen fiyonk olur arada
Bazen her şey düğümlenir
Yine de sonuna kadar
Bu bağın götürdüğü
Yere kadar gitmez
İnsanlar
Dostluğa, kandaşlığa, aşka evet
Evet ama nereye kadar? 

Bunun bir son kertesi vardır
Binlerce yıl iki insandan çok azı 
Son kerteyi birlikte tanımıştır. 
Süra üfürülürken, çan çalınırken, ölü gömülürken 
İki insan tahsil eder zamanı
En doğrusu son kertede iki insan 
Vakitsiz okunmuş bir ezandır 
Yusuf ile Şivekar
Vakitsiz okundular
Çünkü zaman
İki insan
Ya da
Hiç...

Kuyuya düşen...

"
kendi kalbimle zamanım arasındaki sarkaç
püskürtüyor beni dünyaya
bırakıyorum zerreciklerime kadar emsin beni
Atlantik ve Pasifik ve beş kıta
koşmam gerek
yetişmem gerek yazgıma
tutmam gerek, sormam gerek, bilmem gerek
esenlemem, kargışlamam, irkitmem gerek niçin
niçin, niçin, niçin
kuyuya düşen çocuk niçin ölmesin??  "



Posted via Blogaway

Yaprak

" Örtünmenin ilk sâiki edeb yerlerini kapatmaktı. İlk ceddimiz "setr" zaruriyeti i yerine getirmek için cennet yapraklarını kullandılar.

Bu yüzden ilk elbise bize ilk ceddimizin kapıldığı vesvesenin yakıcı pişmanlığını ve âniden farkettikleri utancın hâtırasını anlatmaktadır. Eğer bir "giyim kültürü"nden söz etmek gerekirse, onun hudutlarını

"Ey Âdemoğulları! Bakın size edeb yerlerinizi örteceğiniz libas indirdik, hıl'at indirdik, fakat takva libası, o hepsinden hayırlı..." (araf sûresi 22-26)ayetinde aramak gerekir:

yani hayâ ve takvâ arasında.

Bu ölçü giyim-kuşam kültürünü giderek "edeb" kavramıbda billurlaştırmaktadır.

Libas "setr" ölçülerine uygunluktan başka tahir ve imkânlar çerçevesinde başkalarından giyimi ve kuşamı ile değil, bütün heyet-i umûmiyesine sindirdiği temizliği ile temâyüz eder; gerisi bir kültür tercihinden ibarettir. "

Yatağına kırgın ırmaklar
-Arzın Seccâdesinde-
Syf 150



Posted via Blogaway

Bilir misin...

Endişelerimi yazmaktan yorgunken
Umutlarım hayallerimde yoksa artık
Yahut insanlardan bahsetmek zorsa
Kendini bile anlayamamışken...
Neyi yazmalıyım?
Neyi yazmalı insan...
Meğer umut edip yazarmış insan
Değişmeye,
Değiştirmeye,
Sevmeye,
Sevince hüzne dair umudu varsa yazarmış...
Yazmak zor geliyorsa? Ne yapmalı peki?
Konuşamadığını yazamıyorsada eğer?
Nasıl anlatmalı birikenleri?
"Biriktirmeyin,yutun! "Ayetini uygulamak?
Uygulamak...
Uygulamalı sahi...
Lakin
Nasıl?
Ne kadar zor ne kadar değil?
Bunu yazınca mı boşalır insan?
Artık ne kalmıştır elinde?
Neyi paylaşmaya dair bulur?
Paylaşması muhtemel midir peki...
Peki karar verdi diyelim,
İstemesi ve kararı yeter mi sözlerin dökülmesine...
Sanki bilmezdim,
Lâl olurdum,
Bilir misin?!

06.08.2014
İstanbul

Posted via Blogaway

Sev

Ya Rab!
Bir şuh-i sitemkâr ki o
Sitemlerini içimde büyütüp çığlık yapmış.
O çığlıklar ki...
Kah gelmiş ona saplanmış,
Kah yeri gelmiş kuyu olmuş içimde
ona seslenmemi sağlamış...
Onun bana nasıl bir ....sın dediğine hitaben
Ben ona böyle sesleniyorum duy!
O böyle bir sitemkâr...

Şaşkınlığıma gülen
Döküntülerimi seven
Kitaplarımı toplayıp giden
Bu kızı,
Sitemkârımı SEV!
...

Sen'e sözlerimden...

Posted via Blogaway

Veda

Bu sehirden gidiyorum
Gözleri kör olmus kirlangiclar gibi
Gururu yikilmis soyatlar gibi
Bu sehirden gidiyorum.

Insanlar tas gibi bana yabanci
Agaclar bensiz hüküm giyecek bulvarda
Bir tanbur bir yanlizligi anlatiyorsa
O isiksiz pencereden
Ben onu duymuyor gibiyim
Bir agac ölüyorsa kapinizin önünde
Ben onu bile duymuyor gibiyim.

Bu sehirden gidiyorum
Gömerek geceyi icime
Sabahin hüznünü beklemeden
Gidiyorum bu sehirden.

Erdem Bayazıt



Posted via Blogaway

Günce

Bu kadar çabuk umut etmemeliydik...
Bu kadar çabuk teslim olmamalıydık...

Böyle değildik biz
Kabuğumuzu ilk kim kırdı
Kim çatlattı, sızı...
Soğuk giriyor artık...
Her esen meltemde içim ürküyor...

Çatlatmamalıydık!
Çatlatma! Diyebiliyor muyduk?
Diyemiyorduk ya sahi...
Ee o zaman?
Farazi mi hep konuştuklarımız, yaptıklarımız, çabalarımız...
"...atınca o attı." Enfal suresiydi demi?

Biz niye hep kendimiz attık sandık?
Yanıldık?
Yandık?

07.08.15
Ankara
Bir şuh-i sitemkâr güncesi notu

Garib oldum bu günlerde

Hani diyorum ki gönlüme;
deli gönül seni de kim seve,
bu yanlışa kim düşe,
sana da kimler aça gönül denen hanesini; 
bir umut işte benimkisi, tüm utangaçlığınla, gizlisinden ama;
Sevdalım olur musun?
Bir şiir olsam umuda dair.
İçine de seni gizlesem,
Özlemle yazılmış cümlelerle donatsam, ünlemide vuslat olsa
Okuyanım olur musun?

Gecenin karanlığında yolunu yitirenler, yıldızlara dalar
Yönünü tayin edermiş göğün işaretlerinden.
Şimdi ben ki bir meçhule düşmüşüm, yelken alabora. 
İşte burada, bir ışık
Yolumun aydınlatıcısı, işareti
Yıldızım olur musun?

Keşkeli cümlelerin yoğunlaştığı, geri dönülmezlerin ağır bastıgı hayatımda
Bir umut işte, gelsem,
içine baksam gözlerinin,
ağlasam sonra
Gözyaşım olur musun?
mehmet deveci

Biraz yağmur...

Aynaları kırarım,suretimi istemem

Mevsimler dönedursun,bu dünyayı istemem 

Ben Allah'ı isterim. 

Ben hep aynalardan geçerim doktor 

Aynalar benden geçer. 

Araf'tan bir sepet sarkıtırım aşağı, 

Doluşur içine narin böcekler 

Yaşamayı yeni öğrenmiş kelebekler 

Üşüşür ben kalbimi sarkıtınca aşağı 

Ben hep aynalardan geçerim doktor! 

Günahları için ağlayan kim varsa 

Kanatlarıyla okşar onu melekler 

...

Buraya kalbinizi kuşatmaya geldiydik 

Konuşmayı unuttuyduk,hal diliyle söylediydik. 

Dua okuduyduk,yağmur dilediydik 

Kalbinizi kuşatmaya geldiydik. 

Hoşgeldiniz.Buyrun.İşte kalbim. 

Adımı unuttuğum zamanlarda RUKNETTİN'im 

Gövdesi ihlal edilmiş bir yetimim. 

Şu kapıdan buyurun, az ilerisi kalbim. 

Benim kalbim bir ıslahevidir doktor. 

Yetim bir çocuk durmadan azarlanır içinde 

Benim kalbim gövdesi ıslahevlerine çakılı bir kuştur 

Uçmayı bilmeden ölür kenar otellerde 

Kalbim ıslah olmaz bir kuştur doktor 

Tıkanır,ölür metropollerde. 

...

Kanatlarında hüzün ve manolya taşıyan 

Kuşlarla konuşabilir 

Ve trampetimi geri verebilir misiniz bana? 

....

Size ne denir ey kalbin istilacıları 

Barbar denir,'bir hayal yıkan'denir. 

Alın O'nu da götürün,bir kalbim kaldı. 

Size kendimden bahsediyorum doktor 

Biraz yağmur kimseyi incitmez. 

...

Benim öbür adım rüzgar

Uğradığım orman

Değdiğim kalp uğuldar.

Deki bulunur elbet

İyi bir hal üzre kaybolan kişi

Kemal Sayar

ev ki ölmek içindir

behçet necatigil sözü imiş. 

şöyle ki; 

''mimarî ;farklı varlık düzeylerinde ortaya çıkan problemleri değerlendirmek, tercihlere dayalı kararları almak ve mümkün seçenekleri ayıklamak suretiyle geliştirilen bir insan ürünü olması hasebiyle estetiğin ve teknolojinin alanında yer almaz. o , ahlâk ve din alanının bir ürünüdür. '' 

''ailenin yapısı, çocukların eğitimi,kültürel amaçlar yaşlılara saygı ve mahremiyet şuuru, bir müslüman evinin planimetrik organizasyonuna yansır. '' 

der turgut cansever. 

montaigne'nin ölüm üzerine denemesindeki insanın mezarlığa bakan bir odada kalmasının huzur verdiğinden, hayatını daha iyi muhakeme altına alıp olumlu düşüncelerle hayattaki başa gelen olumsuz olaylara karşı dirençli ve daha tutarlı davranışlar sergileme gücünün bulunabilmesi için önemli bir düstur olduğundan bahseder. 

aynı hassasiyetle; sadettin ökten hocam; 

eski istanbul mahallelerinin değerini anlatırken bahsettiği ve eskiden cenaze'nin çarşıdan dolaşarak mezarlığa getirilmesinin toplumda insanların birbirlerine kötü günde destek verip birbirlerinden haberdar olması böylece sokak ve mahalle kavramlarının önem kazanmasını anlatırken aynı zamanda insanlarında her gün önlerinden geçen cenaze töreni ile kendilerine hayatlarına çeki düzen verdiğinden bahseder. 

düşünmeli... 
seçmeli... 
yaşamalı... 
sunulanla şekleylememeli müslüman... 

Seccâde

Seccâde,
 mezar gibi iki boyutlu bir mekândır; takriben yarım metre eninde, bir buçuk metre boyunda, mezardan bile daracık bir mekân; esasen mü'minin dünyadaki yeri de ancak bir seccâde kadardır; siz bilemediniz bir metrekare büyüklüğünde bir arz parçası; tek kişilik bir dünyâ.

Seccâde,
mü'min ferdiyetinin remzi;
mü'min, nasıl cemaatin, el cüz'ü lâ yetecezzâ, yani bütün mü'minler topluluğunu temsil ve târif etmeye ehliyetli en küçük parçası ise, seccâde dahi ''arz'' ın en mânidar ve en küçük cüz'ü.

Yatağına Kırgın Irmaklar
Ahmet Turan Altan

The Dice Player - mahmoud darwish - le trio joubran

Who am I to say to you what I say to you?

I was not a stone polished by water

and became a face

nor was I a cane punctured by the wind

and became a flute…

I am a dice player,

Sometimes I win and sometimes I lose

I am like you or slightly less…

I was born next to the well

next to the three lonely trees, lonely like the nuns

born without a celebration and without a midwife

I was named by chance

and belonged to a family by chance,

and inherited its features, traits, and illnesses:

First – an imbalance in the arteries,

and high blood pressure

Second – shyness in addressing the mother, the father,

and the grandmother – the tree

Third – hoping to cure from flu

with a cup of hot chamomile

Fourth – laziness in talking about the gazelle

and the lark

Fifth – boredom of winter nights

Sixth – a gross failure in singing …

I played no role in who I became

It was by chance that I became a male …

and by chance that I saw a pale moon

like a lemon, flirting with sleepless girls

I did not strive to find

a mole in the most secret places of my body!

I could have not existed

My father could have not

married my mother by chance

Or I could have been like my sister

who screamed then died

and did not realize

that she was born for only one hour

and did not know her mother…

Or: like the eggs of the pigeons smashed

before the chicks saw the lights

It was by chance that I became a survivo

r in bus accident

Where my school trip was delayed

because I forgot existence and its conditions

when I was reading a love story the night before,

I impersonated the role of the author,

and the role of the beloved – the victim

so I became the martyr of love in the novel

and the survivor in the road accident

I played no role in kidding with the sea, but I was

a reckless boy,

a fan of hanging around the attractiveness of water

calling me: Come to me!

nor did I play any role in surviving the sea

I was rescued by a human gull

who saw the waves pulling me

and paralyzing my hands

I could have not been infected

by the fairies of the ancient hanging poetry

If the house gate was northerly not overlooking the sea

If the army patrol did not see the village fire

baking the night

Had the fifteen martyrs

re-built the barricades,

Had that field not fallen,

I could have become an olive tree

or a geography teacher

or an expert of the kingdom of ants

or a guardian of echo!

Who am I to say to you

what I say to you

at the door of the church

and I am but a throw of a dice

between a predator and a prey

I earned more awareness

not to be happy with my moonlit night

but to witness the massacre

I survived by chance: I was smaller than a military target

and bigger than a bee wandering among the flowers of the fence

I feared for my siblings and my father

I feared for a time made of glass

I feared for my cat and rabbit and for a magical moon,

above the high minaret of the mosque

I feared for the grapes of our vines

that suspend like the breasts of our dog …

Fear kept up with me and I continued with it

barefooted, forgetting my little memories of what I wanted

from tomorrow – there is no time for tomorrow –

I walk / haste / run / go up / go down / I scream /

bark / howl / call / wail / I go faster / slower / fall down /

slow down / dry / I walk / fly / see / do not see / stumble /

I become yellow / green / blue / I split / break into tears /

I get thirsty / tired / hungry / I fall down / get up / run / forget /

I see / do not see / remember / hear / comprehend /

I rave / hallucinate / mumble / scream / I can not /

I groan / become insane / go astray /

I become less / more / fall down / go up / and drop /

I bleed /and I lose consciousness /

I am fortunate that the wolves disappeared from there

by chance, or escaped from the army

I played no role in my life,

except, when it taught me its hymns,

I said: is there any more?

and I lit its lamp then tried to amend it…

I could have not been a swallow

had the wind wished me that,

and the wind is the luck of the traveler …

I traveled North, East, and West

but the South was far and rebellious for me

because the South is my country

So I became a swallow metaphor,

flying over my own debris

autumns and springs ..

Baptizing my feathers with the clouds of the lake

then extending my greetings

to the Nasserite who does not die

for within him is the breath of God

God is the luck of the Prophet…

I am fortunate that I am a divinity neighbor …

It is my misfortune that the cross

is the eternal ladder to our tomorrow!

Who am I to say to you

What I say to you,

Who am I?

I could have not been inspired

Inspiration is the luck of the lonely soles

The poem is a throw of a dice

on a board of darkness

that may or may not shine

and the words fall

like feathers on the sand

I play no role in the poem

I only obey its rhythm:

the movements of sensations, one modifies the other

intuition that brings a meaning

unconsciousness in the echo of the words

an image of myself

which has transferred from “my own self” to another my

relying on myself

and my longing for the spring

I play no role in the poem,

unless the inspiration stops

Inspiration is the luck of the skill, should it strive

I could have not fallen in love with the girl

who asked me: What time it is now?

Had I not been on my way to the movies …

She could have not been a heart stealer as she was,

or a dark ambiguous desire …

This is how words are born.

I train my heart to love so it can have room for roses and thorns …

My vocabularies are mystical.

My desires are sensible

I am not who I am now

unless these two meet:

I, and my feminine I

O Love! What are you? How much are you what you are,

and what you are not.

O Love! Blow on us thunderstorms

to become what you love for us

a divine solutions to the physical.

And flow into an estuary of two sides.

You – visible or invisible –

have no form

We love you when we love by chance

You are the luck of the poor

It is my misfortune that I repeatedly survived

the dying of love

and I am fortunate that I am still fragile

to enter into the experiment again!

The expert lover says in his secret:

Love is our sincere lie

and when his lover hears that,

she says: love comes and goes

as lightning and thunderstorms

To life I say: slow down, wait for me

until the drunkenness dries from my glass …

The are communal roses in the garden,

and air can not escape the rose

Wait for me so the Nightingales do not escape

and I do not make a mistake in the rhythm

In the square, the minstrels tighten the strings of their instruments,

for the farewell song.

Slow down! Be brief so the song will not last long, and

the cadence does not interrupt the preludes,

which is bilateral and has a unilateral finale:

Long live life!

Take your time!

Hold me, so the wind will not scatter me around

Even riding the wind,

I can not escape the alphabets

If I did not stand on a mountain,

I would have been happy with an eagle hermitage: no light is higher!

But such glory, crowned with an infinite blue gold

is hard to visit:

The lonely there remains lonely,

and he can not disembark on his feet

The eagle can not walk nor can the human fly

O what a summit that looks like an abyss

O You, high mountain solitude!

I have no role in what I became

or will become…

It is luck. Luck has no name

We might call it the blacksmith of our fates

call it the sky mail carrier

call it the carpenter of the newborn’s crib and the coffin of the deceased

or call it the custodian of gods in legends

in which we wrote the texts for them

and hid behind the Olympic …

The hungry pottery vendors believed them

but the satiated gold masters did not believe

It is the misfortune of the author

that fantasy is reality on theatre floors

Behind the scenes matter differs

The question is not: When?

but: Why? How? and Who?

Who am I to say to you

what I say to you?

I could have not existed

and the caravan could have fallen

in an ambush, and the family could have lost a son

The one who is writing this poem

character by character, bleeding and bleeding

on this sofa with black blood,

not a crow ink or its voice,

but the whole night squeezed

drop by drop,in the hands of luck and talent

Poetry could have earned more if

he was not, no one else, a Hoopoe

on the brink of an abyss

Perhaps, he said: If I was someone else,

I would become me, once again

This is how I bluff: Narcissus is not beautiful

as he thought.

His makers entangled him with a mirror.

He prolonged his meditation

in the air distilled with water…

Had he been able to see others,

he would have loved a girl gazing at him,

oblivious the reindeers running between the lilies and the daisies …

Had he been a bit more clever,

he would have broken his mirror

and saw how much he was the others…

Had he been free, he would have not become a legend…

Mirage is the traveler’s book in the desert …

Without it, without the mirage, he would not continue walking

in search for water.

He says – this is a cloud –

and carries a jug of hope in one hand,

and with the other hand on his waist.

Beating on the sand to collect the clouds in a hole.

The mirage calls on him,

seduces him, deceives him, and lifts him up:

Read if you can!

Write if you can!

He reads: water, water, and water

He writes a line on the sand: if it was not for the mirage,

I would have not been alive until now

It is fortunate for the traveler that hope is

the twin of despair, or his improvised poetry

When the sky appears gray

and I see a rose suddenly grew

from the cracks of a wall,

I do not say: the sky is gray

but contemplate the rose

and say to it: What a beautiful day!

For two of my friends I say at the entrance of night:

If it had to be a dream, let it be like us … simple

Like: dining together after two days,

the three of us

celebrating the truthfulness of prophecy of our dream,

that the three of us did not lose one for two days

Let us celebrate the Sonata of the moon

and the tolerance of death, that when it saw us happy together,

it re-considered!

I do not say: life out there is real,

with fantastic places

rather I say: here life is possible

By chance, the land became a holy land

Not because its lakes, hills, and trees

are duplicates of a higher paradise

but because a prophet walked there

prayed on a rock, and it wept

and the hill fell unconscious from the fear of God

By chance, a slope of a field in a country

became a museum of dust …

Because thousands of soldiers died there

from the two sides, in defense of the two leaders

who said: Go! waiting for the spoils of war

in their silk tents on the two sides…

Soldiers die repeatedly not knowing,

until now, who was victorious!

By chance, some narrators lived and said:

If others were victorious upon others,

our humankind history would have had other titles

I love you green. O green land.

An apple ripples in light and water, Green,

Your night is Green,

your dawn is green.

Plant me gently –

as gentle as a mother’s hand – in a handful of air.

I am a seed of your green seeds…

That poem does not have one poet

It could have not been made lyrical…

Who am I to say to you

what I say to you?

I could have not been who I am

I could have not been here

The plane could have crashed

that morning with me on board

I am lucky that I am a morning sleeper

and was late for the plane

I could have not seen Damascus or Cairo

or the Louver and the magical cities

Had I been a slow walker, the rifle could have cut off my shadow

from the sleepless cedar

Had I been a fast walker,

I could have been hit by shrapnel

and became a passing notion

Had I been an excessive dreamer,

I could have lost my memory

I am fortunate that I sleep alone

and can listen to my body

and believe in my talent in discovering pain

and call on the doctor, ten minutes before death,

ten minutes is enough to live by chance

and disappoint the nothingness

Who am I to disappoint nothingness?

Who am I, who am I?